Kórónubálkur

Ég skrifa pistla á óæðri enda hins akureysk-húsvíska Vikublaðs. Hér er sá nýjasti. Hann er í bundnu máli og ég birti hann hér í þeirri von að hann verði sem fyrst frekar sagnfræði en lýsing á viðblasandi veruleika.
Veiran skæða ennþá marga mæðir,
manndrápspestin sú um heiminn æðir.
Hennar áhrif virðast veikjast samt.
Þríeykið við stýrið hefur staðið,
stefnu sett á hættuminnsta vaðið
þó að út úr augum sjáist skammt.
Faraldurinn fári ýmsu veldur,
fer um líkt og trylltur sinueldur,
sér í ýmsan búning bregða kann.
Undan honum láta líkamsvarnir,
læðist hann í æðar, vöðva, garnir,
dreifist út um allan brjóstkassann.
Þó að dælt sé bóluefni´ af brúsum
bannsett veiran áfram ríður húsum,
á sér sýnir ekkert fararsnið.
Farsóttin sér finnur nýjar smugur,
feikileg er hennar slægð og dugur.
Þarf að læra´ að lifa hana við?
Það er líka pest að húka heima,
hornreka í veröld allra streyma,
mega ekki leggja kinn við kinn.
Finna ekki fruss af hlátursroku,
fara´ á mis við hlýja lófastroku.
Magnaður er mannaþefurinn.
Hvenær hitti´ ég aftur gamla gengið?
Get ég reiknað annað fólk í mengið?
Má ég hugrór ganga grímulaus?
Endurheimtist tíminn gamli góði?
Gufar veiran upp í mínu blóði?
Hvenær hættir þetta þrautaraus?
Verum bjartsýn, þreyjum Þorrann kalda,
þolgóð skulum inn á nýtt ár halda,
saman spinna okkar auðnuvef.
Áfram verður þörf þau veiku´að verja,
veikindi á okkur munu herja
- örugglega einhver verri´ en kvef.